reprise

Scandinavië heeft er een nieuw filmtalent bij: Joachim Trier, koud 32 jaar oud. Eerder deze maand stond hij in de prestigieuze Top-10 van ‘Directors to Watch’, die het Amerikaanse filmvakblad Variety jaarlijks opstelt. Een lijst waar het afgelopen decennium bepaald niet de minste namen op prijkten: Michael Winterbottom, Christopher Nolan, Alfonso Cuaron en Alejandro González Iñárritu, om er een paar te noemen.

Trier dankt alle eer aan REPRISE, de Noorse inzending voor de Oscars van dit jaar. Een film over twee twintigers die beroemd willen worden als schrijver. De een, Philip, krijgt zijn eerste manuscript meteen gepubliceerd, maar moet zijn succes bekopen met een zware psychose. De ander, Erik, wordt steevast bij elke uitgever geweigerd. Als hij uiteindelijk wél wordt gepubliceerd kraken de critici zijn boek en valt zijn relatie aan scherven.

Zo verteld klinkt REPRISE als een bijzonder treurig verhaal. Maar vergis je niet: de film is juist erg grappig, fris, scherp en inventief. Het bijzondere is dat Trier – die zelf meeschreef aan het scenario – voortdurend een alwetend verteller aan het woord laat, wiens voice-over vertelt wat er gebeurt met de hoofdpersonen. Of zou kunnen gebeuren, want er wordt in REPRISE behoorlijk gegoocheld met de verhaallijnen. Vaak zijn dergelijke trucjes een zwaktebod, maar in dit geval werkt het net zo effectief en aanstekelijk als in AMÉLIE. Ook de soundtrack vol postpunk-muziek uit de jaren tachtig (The Clash, New Order, Joy Division) springt eruit.

Joachim Trier | 2006 | IMDB | printversie