10e chambre

Rechtszaken vormen een perfecte basis voor fictie, zo weet iedereen die weleens LAW AND ORDER, PLEIDOOI of een Grisham-verfilming heeft gezien. Maar de échte rechtsgang blijkt fascinerender dan een scenarist ooit zou kunnen bedenken. Dat bewijst althans 10e CHAMBRE, de Franse docu waarmee het Rotterdans Filmfestival van 2005 officieel werd geopend.

Regisseur Raymond Depardon filmde voor zijn documentaire wekenlang in een Parijse chambre correctionelle, een rechtbank waar snelrecht wordt gesproken en waar eenvoudige zaken worden afgedaan. De scènes die hij laat zien zijn soms hilarisch, soms pijnlijk en soms buitengewoon ontluisterend. Maar de zeer gevatte rechter Michèle Bernard-Requin vervalt nooit in juridische haarkloverij. Zowel zij als sommige van de gedaagden en advocaten ontpoppen zich zelfs als ras-acteurs.

Zo zien we een wat oudere dame die met teveel drank achter het stuur van de weg is geplukt en die zich met leugentjes in allerlei bochten wringt om onder haar straf uit te komen. Gelukkig tevergeefs, want dat maakt de scène er alleen maar aardiger op. En we zien een jonge advocaat – inclusief hip sikje – die een hoogdravend betoog opzet en daarbij zoveel boekenkasten omtrekt dat hij er volkomen verstrikt in raakt.

Het oordelen laat Depardon overigens over aan de rechter en aan de kijker - zelf registreerde en coupeerde hij slechts. De conclusie van de Volkskrant was in elk geval duidelijk: ‘De rechtszaal wordt getoond als het afvalputje van de westerse beschaving’. Een voorspelling: wat ÊTRE ET AVOIR betekende voor het onderwijs in Frankrijk, zou 10e CHAMBRE weleens kunnen gaan betekenen voor de Franse justitie.

Raymond Depardon | 2004 | IMDB | printversie