dogville

In DOGVILLE lapt regisseur Lars von Trier de tien geboden van zijn eigen Dogma95-manifest volledig aan zijn laars. Nog sterker zelfs dan in de overdadige Björk-musical DANCER IN THE DARK.

Dit keer dus geen ongemanipuleerd realisme meer, maar een volstrekt surrealistische setting: DOGVILLE werd opgenomen in een kale studio, waar wat witte krijtstrepen de plattegrond van een dorp vormen en waar alleen de hoogst nodige meubels staan. Overdag speelt alles tegen een witte achtergrond, ’s nachts is alles zwart. De vervreemding wordt vervolmaakt door de geluidsband, waarop je onzichtbare deuren hoort opengaan en een bel in het luchtledige hoort klingelen.

Kortom: DOGVILLE is theater in de bioscoop. Drie uur lang zelfs. Maar het bijzondere is dat het wél werkt: als kijker geef je je snel over aan het verhaal over de ongelukkige vluchteling Grace, die haar toevlucht zoekt in het kleine Amerikaanse dorp Dogville. De achterlijke en gesloten dorpsgemeenschap vraagt in ruil voor haar bescherming een steeds grotere tegenprestatie: het begint met kleine huishoudelijke klusjes, maar eindigt met seksueel misbruik door de mannen uit het dorpje.

Net als je denkt dat Grace eenzelfde droeve lot ondergaat als de vrouwelijke hoofdpersonages uit BREAKING THE WAVES en DANCER IN THE DARK pakt Von Trier ongenadig hard uit. Dat dit geloofwaardig blijft heeft hij te danken aan Nicole Kidman, die als Grace haar zoveelste superieure rol neerzet. ‘Een sensatie voor het brein’, aldus NRC Handelsblad, en daarmee is niets teveel gezegd.

Lars von Trier | 2003 | IMDB | printversie