shouf shouf habibi!

‘Wat is het verschil tussen E.T. en een Marokkaan? E.T. had een eigen fiets, E.T. wilde de taal graag leren en E.T. ging uiteindelijk weer terug...’

Het is één van de vele grappen uit de multiculti-komedie SHOUF SHOUF HABIBI!. Een erg foute racistische grap, ware het niet dat hij wordt verteld door een Marokkaan. En daardoor past hij naadloos in de film, die allochtone én autochtone Nederlanders een spiegel voorhoudt over de multiculturele samenleving. Of beter: over de mislukte integratie van ‘nieuwe’ Nederlanders. Zware kost zou je denken, maar de kracht van SHOUF SHOUF HABIBI! is dat alles heel lichtvoetig en vol zelfspot wordt gebracht.

In de met veel vaart gemonteerde film maken we kennis met Ap, een 20-jarige Marokkaan die niet echt wil deugen. Hij worstelt tussen twee culturen en kiest uiteindelijk voor zijn Marokkaanse wortels. Zijn broer Sam is volgens Ap een ‘troetelturk’, omdat hij wél volledig geïntegreerd is en als politieman werkt. Met zijn zus Leila krijgt Ap het eveneens aan de stok, want zij wil niet worden uitgehuwelijkt. Deze en andere hete hangijzers van het minderheden-debat passeren de revue in de grappige film met bijrollen van een aantal Nederlandse soapies.

Toen SHOUF SHOUF HABIBI! (‘Kijk, kijk, schatje!’) begin 2004 in Nederland uitkwam was hij direct een ongekend succes. In tien dagen tijd bezochten ruim honderdduizend mensen de film, waaronder opvallend veel Marokkanen. Bioscoopketen Pathé besloot daarom zelfs speciale ‘doelgroepen-cinema’ te introduceren met films uit Turkije en Marokko. Initiatiefnemer en hoofdrolspeler Mimoun Oaïssa bereikte daarmee samen met regisseur Albert ter Heerdt meer dan alle Postbus51-spotjes over integratie bij elkaar – en dat met een voor filmbegrippen klein budget van 700.000 euro.

Albert ter Heerdt | 2004 | IMDB | printversie