playtime

Volgens veel recensenten en filmliefhebbers is PLAYTIME het opus magnum van Jaques Tati. Hoe ironisch, want de film flopte in 1967 genadeloos en bracht Tati op de rand van een faillissement. Dat de film niet aansloeg kwam doordat hij werd uitgebracht als 70mm-kopie, een formaat waarvoor in Europa nauwelijks zalen bestonden. Maar belangrijker nog was dat het publiek van een koude kermis thuiskwam: men verwachtte een nieuwe hilarische komedie met Tati’s typetje monsieur Hulot, terwijl PLAYTIME helemaal geen uitgelaten komedie is.

De film bevat weliswaar een reeks lachwekkende scènes en situaties rond Hulot, maar schaterlachen zoals in LES VACANCES DE M. HULOT is er niet meer bij. Tati wilde van PLAYTIME vooral een aanklacht maken tegen onze moderne maatschappij. En dat is hem gelukt ook.

Maakt dat de film tot een meesterwerk? Jazeker, want de ruim 35 jaar oude film is nog steeds actueel. Tati toont in PLAYTIME een grimmige wereld met eenvormige kantoortuinen in glazen kolossen en met mensen die mee moeten doen in de ratrace van het leven. Daar komt bij dat de opzet van de film uniek is: veel scènes zijn gefilmd met een statische camera, waardoor er een soort tableaus ontstaan waarbij voortdurend overal in beeld iets gebeurt. Het maakt PLAYTIME zeker niet de gemakkelijkste zit, maar wel een film waarover je je telkens opnieuw kunt blijven verwonderen.

Jacques Tati | 1967 | IMDB | printversie