waltz with bashir

‘Virtuoze animatie als filter over gruwelijk verleden’, schreef de Volkskrant boven de recensie van WALTZ WITH BASHIR. Niet alleen de animatie is virtuoos, datzelfde geldt voor de documentaire zélf. De Israëlische regisseur Ari Folman dook voor deze film in zijn eigen geschiedenis, toen hij begin jaren tachtig als dienstplichtig soldaat betrokken was bij de belegering van Libanon. Of specifieker: bij de moord op 3000 Palestijnse burgers in de vluchtelingenkampen van Sabra en Shatila – een massaslachting die naar verluidt willens en wetens door de Israëliërs werd toegestaan.

Deze periode leek gewist uit het geheugen van Folman, maar in WALTZ WITH BASHIR haalt hij alles stukje bij beetje boven water. Hij zoekt zijn oud-strijdmakkers op en vraagt ze in interviews wat er volgens hen destijds is gebeurd. Het bijzondere van de documentaire is dat die interviews eerst écht gefilmd zijn, waarna ze door (computer)tekenaars als het ware werden overgetrokken. Dat levert felrealistische animaties op, afgewisseld met beelden waarin de gebeurtenissen uit het verleden worden getoond. Doordat Folman daar ook droomsequenties met een bijzonder mooie soundtrack doorheen laat lopen voorkomt hij dat het allemaal topzwaar wordt. Wanneer hij op het eind even overschakelt op orginele journaalbeelden besef je dat dit verhaal alleen maar in tekenfilmvorm verteld kon worden.

WALTZ WITH BASHIR is al veel vergeleken met PERSEPOLIS, de getekende oorlogsdocu van Marjane Satrapi. Folman’s film is zo mogelijk nog indringender. Een must-see dus. Niet alleen voor filmliefhebbers, maar ook voor iedereen die iets meer wil begrijpen van het Palestijnse conflict in en rond Israël.

Ari Folman | 2008 | IMDB | printversie