das weisse band

Volgens vriend en vijand is DAS WEISSE BAND van de Oostenrijkse regisseur Michael Haneke één van de beste films van 2009. Commercieel gezien ook één van de meest gewaagde films trouwens. Want wie durft er tegenwoordig nog een historische zwart-wit film te maken die liefst 144 minuten duurt en waarin geen echt grote namen meespelen? Nou, Haneke dus. En voor deze moed werd hij dubbel en dwars beloond: zijn film won drie hoofdprijzen in Cannes, waaronder de Gouden Palm.

DAS WEISSE BAND speelt in 1913 in een klein boerendorpje ergens in Noord-Duitsland, waar een lokale baron en een priester de lakens uitdelen. In de streng-gereformeerde en zeer gesloten geloofsgemeenschap gebeuren steeds vreemdere dingen. Het begint met een aanslag op de dorpsdokter, die met zijn paard struikelt over een draad die over de weg is gespannen. Gaandeweg gaat het van kwaad tot erger: gebouwen vliegen in brand, het zoontje van de baron wordt aangevallen en een vrouw maakt een raadselachtige doodsmak in één van de graanschuren. En zo gaat het maar door. Wie zit er in vredesnaam achter al deze wandaden?

Om dit mysterie draait het in DAS WEISSE BAND. Tenminste, voor wie de film oppervlakkig beschouwt. Wie echter een laagje dieper graaft heeft al snel door wie de daders zijn. Het gaat Haneke dan ook niet echt om de raadsels – zijn drama is geen gewone whodunnit. Hij wil ons vooral de jeugdjaren laten zien van de generatie Duitsers die een kwart eeuw later de Tweede Wereldoorlog zouden gaan voeren. Kijk dus goed in de ogen van de jonge hoofdrolspelers en huiver: zelden zult u zulke kille kinderblikken hebben gezien. IJzingwekkend.

Michael Haneke | 2009 | IMDB | printversie