amores perros

Hondenliefde vraagt om sterke maag

AMORES PERROS, het debuut van de 37-jarige Mexicaanse regisseur Alejandro González Iñárritu, begint waar de meeste films mee eindigen: een tekstje dat er geen dieren schade hebben geleden tijdens het maken van de film. Bepaald geen overbodige opmerking, want AMORES PERROS bevat zeer gruwelijke beelden van fel-realistische hondengevechten. Anders dan de ironische titel (‘Hondenliefde’) echter doet vermoeden, is het geen film over honden maar bovenal over mensen.

González Iñárritu construeerde voor AMORES PERROS een ingenieus drieluik waarin hij het wel en wee laat zien van het leven in Mexico-Stad. De hoofdpersonages uit de drie verhaallijnen worden geïntroduceerd in een even snelle als spectaculaire beginscène: een auto-achtervolging die eindigt met een crash. Vervolgens zoomt de film in op de levens van de protagonisten.

Allereerst dat van de kruimeldief Octavio, die geld verdient door zijn Rottweiler mee te laten doen aan hondengevechten. Octavio krijgt problemen doordat hij verliefd raakt op zijn schoonzus Susana, die mishandeld wordt door haar man. De problemen stapelen zich op wanneer Octavio’s hond de kampioenshond van een groep criminelen doodbijt, wat uiteindelijk culmineert in het auto-ongeluk. Het tweede verhaal concentreert zich op het rijke fotomodel Valeria, wier leven in duigen valt nadat ze door het auto-ongeluk in een rolstoel belandt: haar carrière raakt in het slop en haar (buitenechtelijke) relatie met een uitgever loopt vast. De derde verhaallijn gaat over de zwerver-annex-huurmoordenaar El Chivo, die een teruggetrokken leven leidt met straathonden en die zich na het ongeluk ontfermt over Octavio’s zwaargewonde Rottweiler. Voor deze El Chivo vormen alle gebeurtenissen de opmaat voor een grote ommekeer in zijn leven.

Met AMORES PERROS maakte González Iñárritu een mozaïekfilm in de beste traditie van Robert Altman (SHORT CUTS), Paul Thomas Anderson (MAGNOLIA) en Quinten Tarantino (PULP FICTION). Op het eerste gezicht lijkt hij vooral leentjebuur te spelen bij de laatste regisseur, gezien zijn flitsende manier van filmen, het gebruik van heftige muziek en het tonen van rauw geweld. Maar schijn bedriegt: González Iñárritu maakte net als Altman en Anderson juist een heel menselijke film, al zijn de beelden soms onmenselijk.

Ondanks de lengte van ruim 2,5 uur is zitvlees niet echt noodzakelijk voor AMORES PERROS, want de film wordt met zoveel vaart en bravoure verteld dat ie voorbij vliegt. Wél noodzakelijk is een sterke maag, plus de wetenschap dat de film voor dierenvrienden waarschijnlijk iets té realistisch is. De keuzecommissie van de Oscars wist er eerder dit jaar dan ook geen raad mee: verder dan een nominatie voor beste buitenlandse film kwam de omstreden productie niet. Dat is gecompenseerd door de vele prijzen die AMORES PERROS inmiddels op internationale filmfestivals heeft gewonnen. Het publiek loopt er bovendien mee weg: in de onvolprezen Internet Movie Database staat de film thans in de top-250 aller tijden.

Alejandro González Iñárritu | 2000 | IMDB | printversie