audrey tautou

Audrey Tautou is op dit moment hét boegbeeld van de Franse film. Dat heeft ze vooral te danken aan haar vertolking van Amélie, de rol waarmee ze wereldwijd doorbrak. Een rol die de actrice voorlopig zal blijven achtervolgen.

De Franse cinema wisselt bijna elk decennium van gezicht. Nu de sterren van Brigitte Bardot, Catherine Deneuve en Juliette Binoche wat zijn verbleekt, is er alweer een tijdje een nieuw icoon: Audrey Tautou.

Criticasters zullen zich misschien afvragen hoe de jonge Française (1976) deze bijzondere status heeft bereikt. Is ze de beste actrice die Frankrijk te bieden heeft? Nee, dat is – zonder discussie – Isabelle Huppert. De veelzijdigste dan? Ook niet, want generatiegenoot Julie Delpy is behalve succesvol actrice ook regisseur, scenarist en producer (let op 2 DAYS IN PARIS, die in de zomer van 2007 bijna overal in Europa in première ging). De knapste misschien? Daarvoor moet u elders wezen, al legt haar Audrey Hepburn-achtige uitstraling Tautou geen windeieren.

Waar schuilt dan haar geheim? Het antwoord is kort: AMÉLIE. Dit kassucces van regisseur Jean-Paul Jeunet uit 2001 is zo’n beetje de ultieme feelgood-film: schaamteloos positief, aanstekelijk, flitsend en leuk. En belangrijker nog: AMÉLIE zonder Audrey Tautou valt haast niet voor te stellen. Zij is daar precies de juiste actrice op de juiste plek. De hartveroverende film maakte Tautou in één klap wereldberoemd en deed haar vergeten dat ze daarvoor vijf jaar lang had moeten ploeteren in kleine producties.

Na zo’n succes ligt typecasting op de loer. Denk maar aan Romy Schneider, die na haar rol in SISSY lange tijd niet van haar zoete imago afkwam. Tautou probeerde die valkuil te vermijden. Zo speelde ze in 2002 een Turkse immigrante in Stephen Frears’ drama DIRTY PRETTY THINGS en een tobbende twintiger in L’AUBERGE ESPAGNOL van Cédric Klapisch, met wie ze in 2005 ook het vervolg LES POUPÉES RUSSES maakte.

Maar eerlijk is eerlijk: ondanks verwoede pogingen blijft de rol van Amélie de Française voorlopig achtervolgen. Zoals in Jeunet’s oorlogsfilm UN LONG DIMANCHE DE FIANÇAILLES uit 2004, waar haar vrolijke alter ego gewoon door alle ellende heen leek te schijnen. En al helemaal in ENSEMBLE C’EST TOUT, waarin ze opnieuw het beste met de medemens voorheeft. Op zich niets mis mee, al blijft het hopen dat Tautou ook eens écht het zwaardere werk opzoekt. En dan niet in een bordkartonnen film als THE DA VINCI CODE (2006). Zelfs Romy Schneider wist zich uiteindelijk met succes los te weken van Sissy, dus waarom zou Audrey Tautou niet los kunnen komen van Amélie?

Frankrijk | 1976 | IMDB | printversie