picnic

Toen PICNIC eind 2008 in première ging op het Filmfestival van Venetië schreef NRC Handelsblad er een halve krantenpagina over vol. Volgens de Rotterdamse krant was het één van de beste films van het festival, ook al hadden de Italianen het psychologische drama van de jonge Roemeense regisseur Adrian Sitaru veroordeeld tot een bijprogramma. Opvallend genoeg is de film vervolgens uitgebracht onder liefst drie verschillende titels: het orginele Roemeense PESCUIT SPORTIV, het betere – want dubbelzinnige – Engelse HOOKED en in Nederland met de neutralere titel PICNIC.

Die laatste titel is op zich wel logisch, want omschrijft precies wat het eenvoudige verhaal van de film behelst. Een vrouw gaat met haar minnaar picknicken ergens aan een water buiten de grote stad. Op weg naar hun picknickplek rijden ze per ongeluk een jonge tippelaarster aan. Gelukkig blijkt zij niet gewond en het duo neemt haar mee in de auto. Dat hadden ze beter niet kunnen doen, want het meisje blijkt een enorme manipulator die de twee geliefden tegen elkaar opzet. Ze verleidt zowel de man als zijn vriendin – of doet in ieder geval pogingen daartoe. Dat leidt natuurlijk tot jaloezie en complicaties en daardoor wordt het uitje volledig in de war gestuurd.

In PICNIC gebruikt regisseur Sitaru een bijzondere gimmick: we zien alleen wat de hoofdpersonen zélf zien, de camera kijkt als het ware voortdurend door hun ogen mee. Het is wat in het Engels een ‘POV’ ofwel ‘Point-Of-View’ film wordt genoemd, een filmisch trucje dat vooral bekend is uit computerspellen en uit horrorfilms (zoals [REC]). In PICNIC wordt dit in extremis doorgevoerd, wat uiteindelijk heel vervreemdend werkt.

Adrian Sitaru | 2007 | IMDB | printversie