london to brighton

Heel af en toe komt er een film uit die je na afloop naar adem doet snakken – is het niet letterlijk, dan toch figuurlijk. LONDON TO BRIGHTON is zo’n film. Net als LILJA 4-EVER (2003) en TRANSE (2006) stelt dit psychologische drama de gedwongen prostitutie van een jong meisje aan de kaak. En dat minstens zo indringend en dreigend. Terecht werd de productie door The Guardian dan ook uitgeroepen tot beste Britse speelfilm van het afgelopen jaar.

In LONDON TO BRIGHTON zien we hoe de 12-jarige Joanne in een tijdsbestek van 24 uur door een hel gaat. Joanne is haar familie ontvlucht en zwerft door Londen als ze wordt opgepikt door straatprostituee Kelly, die in opdracht van haar baas een jong meisje moet escorteren naar een rijke pedofiel. Daar loopt de zaak volledig uit de hand, waarna de twee vrouwen op de vlucht slaan naar Brighton. Ze worden achtervolgd door Kelly’s louche pooier, die op zijn beurt op de hielen wordt gezeten door de nóg criminelere zoon van de pedofiel.

Daarmee hebben we eigenlijk al teveel verklapt, want LONDON TO BRIGHTON wordt a-chronologisch verteld. De film begint halverwege het verhaal en via flashbacks wordt pas gaandeweg duidelijk wat er precies is gebeurd. Anders dan in LILJA 4-EVER en TRANSE zie je daarbij bijna niets expliciet in beeld. Een goede keuze van regisseur Paul Andrew Williams, want de suggestie is al erg genoeg. Williams weet op die manier de spanning in zijn debuutfilm soms haast ondraaglijk te maken. Vooral wanneer de jonge hoofdrolspeelster Georgia Groome in beeld is: haar doodsangst lijkt levensecht.

Paul Andrew Williams | 2006 | IMDB | printversie