broken flowers

BROKEN FLOWERS brengt twee meesters van de minimal cinema samen: regisseur Jim Jarmusch en acteur Bill Murray. Jarmusch maakt sinds de jaren tachtig furore met vrij ‘kale’ filmhuisfilms waarin het verhaal, het acteren en de muziek voorop staan. Films als STRANGER THAN PARADISE, DOWN BY LAW en DEAD MAN leverde hem een trouwe schare fans op. Murray is een heel ander verhaal: ooit begon hij als (bijzonder) melige komiek, maar de laatste jaren speelt hij in serieuzere films veelal een man met een midlife crisis. Denk maar aan LOST IN TRANSLATION, THE LIFE AQUATIC en THE ROYAL TENENBAUMS.

In BROKEN FLOWERS speelt Murray weer zo’n rol. Don Johnston heet hij dit keer, een succesvolle zakenman die een fortuin heeft verdiend in de computerbusiness. Dat geld maakt hem echter niet gelukkig. In het begin dan de film wordt hij gedumpt door zijn twintig jaar jongere vriendin (July Delpy), die niet meer opgewassen is tegen zijn sombere buien. Diezelfde dag krijgt hij een anonieme brief van één van zijn vier exen, die schrijft dat hij een zoon heeft. Maar van wie? En hoe vergaat het haar? En zijn zoon? Op aandringen van zijn buurman – een soort hobby-detective – gaat Johnston op zoek naar zijn ex-vrouwen om die raadsels op te lossen.

Wat volgt is een grappige en tegelijkertijd grimmige roadmovie, met sterke gastoptredens van actrices als Sharon Stone, Jessica Lange en Tilda Swinton. De film wordt echter gedragen door Murray. En dat is knap, want in feite doet hij weinig méér dan strak in de camera kijken en strooien met one-liners. De manier waarop hij dat doet (en zijn grote variatie aan zwarte Adidas-trainingspakken) zijn een klasse apart. Je moet wel een beetje van die minimale stijl en van zwarte humor houden, maar dan is BROKEN FLOWERS ook wel érg leuk.

Jim Jarmusch | 2005 | IMDB | printversie