enduring love

‘Onverfilmbare roman van Ian McEwan verfilmd’, zo kopte NRC Handelsblad boven de recensie van ENDURING LOVE. Wie dat buitengewone boek kent (in Nederland minder dubbelzinnig vertaald als ‘Ziek van liefde’) verwacht vervolgens het cliché der clichés: het boek was beter. Maar nee. Dat zou ook volkomen onterecht geweest zijn, want de film is gewoon anders. Zelfs zó anders dat filmblad Skrien een essay van vier pagina’s schreef over de verschillen.

Boek en film beginnen beide even overdonderend. Het jonge Britse stel Joe en Claire (gespeeld door Daniel Craig en de immer goede Samantha Morton) is op een idyllisch plekje aan het picknicken als ze worden opgeschrikt door een luchtballon die dreigt te crashen. Dankzij snel ingrijpen van Joe en enkele omstanders lijkt de situatie onder controle, maar dan gaat het alsnog mis en komt één van hen om het leven. Eenmaal thuis kampt Joe met een gigantisch schuldgevoel. Wat ging er mis? En had hij het kunnen voorkomen?

De problemen verergeren als hij benaderd wordt door Jed (Rhys Ifans), één van de andere redders. Deze godsdienstwaanzinnige man blijkt verliefd op Joe en ontpopt zich als een regelrechte stalker. Hij drijft zelfs een wig in de relatie tussen Joe en Claire. Juist daar wijst het dubbelzinnige ENDURING LOVE op, maar meer zullen we niet verklappen.

Daarom tot slot een aardig weetje: de carrières van regisseur Roger Michell en hoofdrolspeler Daniel Craig lijken zich in omgekeerde richting te bewegen. Terwijl de eerste zich na zijn succesfilm NOTTING HILL (met Hugh Grant en Julia Roberts) op ‘kleine’ films stortte, wordt Craig de laatste tijd met stip genoemd als de nieuwe James Bond. Een arthouse-acteur als 007? Jazeker, en na het zien van ENDURING LOVE begrijp je gegarandeerd waarom.

Roger Michell | 2004 | IMDB | printversie