last days

Het leven van een rockster gaat niet altijd over rozen. Dat wordt eens temeer duidelijk door LAST DAYS, een film over de laatste dagen van Nirvana-frontman Kurt Cobain. Op het toppunt van zijn roem pleegde deze introverte muzikant in 1994 zelfmoord omdat hij het juk van zijn sterrenstatus niet langer kon dragen. Een grote schok voor alle fans, waaronder regisseur Gus van Sant. Jarenlang liep de Amerikaan rond met plannen om er een film over te maken, maar pas in 2004 hakte hij de knoop door. Met LAST DAYS als resultaat.

Voor dit docudrama ging Van Sant verder op het pad dat hij insloeg met GERRY en ELEPHANT. Kenners weten dan voldoende: ook LAST DAYS is een minimalistische, registrerende film die veel overlaat aan de interpretatie van de kijker. Net als in ELEPHANT zie je ook nu dezelfde scènes soms vanuit meerdere standpunten. Wat dit keer eerlijk gezegd minder goed werkt, maar het zou ook wel heel moeilijk zijn geweest om te tippen aan die film — in 2003 in Cannes nog tweevoudig hoofdprijswinnaar.

Toch is ook LAST DAYS bijzonder intrigerend. Zelfs als je niet van Nirvana houdt, want er valt geen noot van hun grunge-muziek te horen. Van Sant wilde namelijk geen gedoe met Cobain?s weduwe Courtney Love, een ongeleid projectiel dat ooit veel stennis schopte na het uitkomen van de negatieve documentaire KURT & COURTNEY. Desondanks zit er wel degelijk muziek in LAST DAYS (onder andere van de Velvet Underground) en één van de sleutelscènes draait zelfs geheel om de muziek. Tot dat moment hebben we hoofdrolspeler Michael Pitt (THE DREAMERS) vooral gezien als een doorgedraaid fysiek en mentaal wrak, maar zodra hij zijn instrumenten oppakt schemert plots iets van zijn muzikale genie door.

De geluidsband speelt sowieso een hoofdrol. Twee speciaal ingehuurde ‘soundscape-designers’ stopten LAST DAYS van begin tot eind vol met vervreemdende geluiden en geluidjes, die de film een belevenis op zich maken.

Gus van Sant | 2005 | IMDB | printversie