juno

Ze is zestien jaar, vernoemd naar de vrouw van Zeus en zwanger van de sufste jongen van haar klas. Genoeg ingrediënten voor een groot drama zou je zeggen, maar daar denkt scholiere Juno MacGuff heel anders over. In JUNO zien we hoe ze zich door alle tegenslag heenslaat. Het meisje besluit haar baby niet te laten aborteren en gaat op zoek naar goede adoptie-ouders. Via een krantenadvertentie ontmoet ze een rijk jong yuppenstel met kinderwens. Dat leidt tot een fikse cultuurclash, aangezien Juno en haar ouders uit een volstrekt ander milieu komen.

Veel meer zullen we hier niet vertellen over JUNO, omdat je de film het beste zo onbevangen mogelijk kunt bekijken. Liefst net zo onbevangen als het spel van hoofdrolspeelster Ellen Page, die de film van begin tot eind draagt. Haar grappige oneliners en wijsheden in de voiceover maken JUNO misschien wel de sprankelendste komedie van het jaar. Al gaat het niet alleen om grappen en grollen: vooral in de tweede helft wordt de ondertoon serieuzer en word je als kijker gegarandeerd op het verkeerde been gezet.

JUNO was in 2008 de publieksopener van het Rotterdams Filmfestival, maar vreemd genoeg mochten toeschouwers er toen geen stem op uitbrengen. Anders had de film geheid de publieksprijs gewonnen, want JUNO veroverde ieders hart. Ook de pers was enthousiast. ‘Een traktatie die je laat schateren’, zo kopte Trouw boven de recensie. NRC Handelsblad ging zelfs zover dat Ellen Page drie Oscars werden toegewenst. Een mooie geste, al greep de actrice naast het ene beeldje waarvoor ze was genomineerd. Alleen scenarioschrijfster Diablo Cody won de prijs voor haar script. Maar gelukkig zullen we Page vast nog vaker tegenkomen: dat ze geen eendagsvlieg is bewees ze eerder in de pedothriller HARD CANDY, die afgelopen jaar uitkwam op DVD.

Jason Reitman | 2007 | IMDB | printversie