keane

Previously unreleased, zo heette de reeks die in de zomer van 2008 door het Filmmuseum werd geprogrammeerd. Een reeks met films die het in Nederland nooit verder hadden gebracht dan een vertoning op een festival. Met stip de beste was KEANE uit 2004, die vervolgens vier jaar na dato alsnog is uitgebracht. De film komt uit de koker van de Amerikaan Lodge Kerrigan, een regisseur die zich heeft gespecialiseerd in de ‘waanzinema’: films over mensen die psychisch in het nauw zitten. Dat gold voor CLAIRE DOLAN (1998) over een prostituee met kinderwens en nog sterker voor zijn debuut CLEAN, SHAVEN (1993) over een schizofrene man die vecht voor de opvoeding van zijn dochtertje.

KEANE sluit daar naadloos bij aan. In deze film volgen we de verwarde en psychisch gestoorde William Keane, een dertiger die dagelijks over straat zwerft. Keane praat voortdurend hardop tegen zichzelf, klampt voorbijgangers aan en zoekt zijn toevlucht in drank en harddrugs. Hij is op zoek naar zijn zesjarige dochter, die volgens hem een half jaar eerder spoorloos is verdwenen in een groot busstation van New York. Zijn leven neemt een wending als hij in een pension een alleenstaande vrouw met haar dochtertje ontmoet. Bij de kijker gaan dan alle alarmbellen rinkelen: is de man een slachtoffer van zijn ziekte, of is hij gewoon een gestoorde dader?

Het sterke van KEANE is dat de film haast onontkoombaar is, want de camera zit hoofdrolspeler Damian Lewis voortdurend dicht op de huid. Lewis trekt met zijn intense spel de film bovendien volledig naar zich toe. Soms speelt hij op het randje, maar je gelooft onvoorwaardelijk dat zijn geest volledig in de knoop zit. Ook mooi is de bijrol van de nog piepjonge actrice Abigail Breslin, lang voordat zij wereldberoemd werd met haar hoofdrol in LITTLE MISS SUNSHINE.

Lodge Kerrigan | 2004 | IMDB | printversie