24 hour party people

Zeggen de namen Joy Division, New Order en Happy Mondays u iets? Zo ja, dan is 24 HOUR PARTY PEOPLE een must voor u. Zo niet, dan is de film al helemaal verplichte kost, want in deze komische nepdocu geeft Michael Winterbottom een wel heel bijzonder beeld van de opkomst en ondergang van de muziekscene in het Manchester van de jaren tachtig.

Winterbottom (WELCOME TO SARAJEVO, WONDERLAND) baseerde zich voor zijn film op de ware gebeurtenissen rond TV-journalist Tony Wilson, die na het zien van de Sex Pistols besluit een eigen platenlabel plus uitgaanscentrum te beginnen. Grote successen en diepe dalen volgen, maar uiteindelijk delft zijn initiatief het onderspit door een combinatie van drank, drugs, domme pech en heel veel meer.

Stuwende kracht van 24 HOUR PARTY PEOPLE is de Britse komiek Steve Coogan, die Wilson neerzet als een arrogante maar tegelijkertijd innemende snob. Regelmatig richt hij zich rechtstreeks tot de kijker, een trucje dat de film er alleen maar leuker op maakt – zeker voor wie van Britse tongue-in-cheek humor houdt. Echt en nep lopen voortdurend door elkaar heen, waarbij de regisseur het adagium hanteert dat Coogan ook in de film uitdraagt: ‘Als je moet kiezen tussen de feiten en de legende, kies de legende’. Het resultaat is een hilarische muziekfilm, zelfs voor wie niet van het (post)punk-genre houdt.

Michael Winterbottom | 2002 | IMDB | printversie