caché

Een ware prijzenregen daalde in 2005 neer op CACHÉ van Michael Haneke. De Oostenrijkse regisseur won onder meer de regieprijs in Cannes en sleepte bij de European Film Awards (de Europese Oscars) liefst vier hoofdprijzen in de wacht: voor beste film, beste regisseur, beste acteur (Daniel Auteuil) en beste montage. Terecht allemaal, al had daar best nog een prijs bij gemogen voor hoofdrolspeelster Juliette Binoche. Voor het eerst sinds Haneke’s CODE INCONNU uit 2000 bewijst zij goddank weer veel meer te zijn dan de Julia Roberts-kloon uit films als CHOCOLAT en JET LAG.

Binoche en Auteuil spelen in CACHÉ het gelukkig getrouwde echtpaar Anne en Georges. Het leven lacht hen toe: ze hebben allebei een goede baan, wonen in een mooi Parijs appartement en hebben een sympathieke zoon. Maar dan komt hun leven van de ene op de andere dag op zijn kop te staan. Bij de post vinden ze videobanden uit een camera die hun huis voortdurend in de gaten houdt. Die video’s worden verpakt in steeds bloederige tekeningen. Wie houdt hen in de gaten? En waarom? De steeds radelozere Anne begrijpt er niets van, terwijl bij Georges langzaam maar zeker spoken uit zijn jeugd komen bovendrijven. Doordat hij dat met leugens en leugentjes verborgen houdt voor Anne zet hij hun relatie ongewild onder grote druk. Alles wat voorheen zo normaal was, lijkt nu op losse schroeven te komen.

Het knappe van CACHÉ is dat Haneke dit sluipende proces genadeloos blootlegt – je ziet twee doodnormale mensen steeds vertwijfelder worden en zelfs ontsporen. Hij bouwt het verhaal op als een soort thriller, maar anders dan andere regisseurs geeft Haneke daarbij geen pasklare antwoorden. Wie goed kijkt krijgt handreikingen voor de clou van het verhaal, maar iedereen zal die anders interpreteren. Dankzij de briljante montage – als toeschouwer kijk je regelmatig letterlijk mee met de videorecorder van Anne en Georges – blijft het sowieso opletten geblazen bij CACHÉ.

Michael Haneke | 2005 | IMDB | printversie