sicko

‘Don Quichot is back’, kopte de Filmkrant boven de recensie van Michael Moore’s nieuwe docu SICKO. Een prima vondst. Want nadat Moore eerder in zijn eentje ten strijde trok tegen het Amerikaanse wapenbezit (BOWLING FOR COLUMBINE) en de regering van George Bush jr. (FAHRENHEIT 9/11) vecht hij in SICKO opnieuw een vete uit met een grootmacht. Dit keer richt hij zijn pijlen op de Amerikaanse gezondheidszorg.

Meteen in het begin schiet Moore al raak: hij interviewt een man die per ongeluk twee vingers van zijn hand zaagde. De verzekering dekte echter het aanzetten van slechts één vinger, waardoor de ongelukkige moest kiezen. Het werd de operatie aan zijn ringvinger, die vijf keer zo goedkoop was. Of het waar is? Dat weet je eigenlijk nooit bij Moore. En je krijgt niet eens de tijd om jezelf die vraag te stellen, want dan komt de documentairemaker alweer met de volgende zaak die zijn verhaal kracht bij zet.

In SICKO rijgt hij de voorbeelden in hoog tempo aaneen: van een 22-jarige vrouw met borstkanker die volgens haar verzekering statistisch te jong is voor haar ziekte tot een patiënt met een enorme hersentumor die niet levensbedreigend zou zijn. Ook de doodzieke hulpverleners van Ground Zero komen aan bod: in de VS krijgen zij geen goede zorg, en daarom neemt Moore ze persoonlijk met een bootje mee naar het communistische Cuba. Daar is de gezondheidszorg volgens hem immers veel beter en goedkoper. Een knap staaltje demagogie, dat in de VS een flinke rel veroorzaakte en SICKO veel extra publiciteit bezorgde.

Net als in de twee bekroonde voorgangers sprak Moore ook voor SICKO de voice-over in. Zijn cynisme druipt er weer vanaf, maar tegelijkertijd weet deze moderne Don Quichot als geen ander hoe hij zijn kijkers kan laten grimlachen en verbazen.

Michael Moore | 2007 | IMDB | printversie